Os pais de Cristina Esquivel, unha geriatra á que atoparon estrangulada no seu piso de Madrid, contratan ao detective Arturo Zarco para que atope ao asasino. En realidade, o que esperan é inculpar a Yalal, o albanel marroquí co que estaba casada Cristina, e que agora ten a custodia da filla de ambos. Zarco é un detective moi pouco convencional; corentón, gai, e aínda estreitamente ligado a Paula, a súa ex muller, á que cuentay coa que discute por teléfono as vicisitudes da investigación, e ata os pormenores das súas fascinacións eróticas. Pero baixo a superficie das charlas, tras o relato de ir e vir de veciños sospeitosos e de presuntos implicados, a conversación telefónica entre o detective e Paula convértese nun pretexto para a dominación e a vinganza, para o dano que se queren inflixir dous personaxes que se odían, ámanse, necesítanse e repélense. Ata que o forcexo dialéctico entre Zarco e Paula queda, de súpeto, interrompido polo diario da enfermidade de Luz, unha das veciñas da geriatra asasinada, e nai de Olmo, o jovencito que fascina e perturba a Zarco.

E un relato interfere no outro relato, e o encanto e a sedución do recoñecible suspéndense. Queda tamén en suspenso o clímax do desvelamiento, e o lector vese obrigado a participar e a pensar sobre o sentido da interferencia, mentres Luz escribe a narración minuciosa do asasinato de case todos os seus veciños, fala da súa dieta, os seus vicios e os seus menstruaciones perdidas, do seu psiquiatra, o doutor Bartoldi, do daltonismo do seu fillo Olmo, da responsabilidade da ficción, das mentiras das verdades e das verdades das mentiras.

Black, black, black é unha espléndida novela negra que pode lerse como tal, pero tamén, e sobre todo, como outra cousa, posto que Marta Sanz proponnos unha lectura insurxente sobre a violencia do sistema, sobre a súa imperfección, un relato onde a idea do crime como resultado da fricción social, de algo máis terrible que as patoloxías, abre a posibilidade dunha investigación psicolóxica que profunde nas relacións de causa e efecto e non se base só nas probas de laboratorio e nas mesas dos forenses. Trátase, pois, dunha ficción onde a violencia inexplicable acaba axustándose ao razoamento lóxico e o "imperceptible" sae á luz con toda a potencia que ten o sinistro, ese "sinistro familiar" do que falaba Freud. E esta é a concepción, política e retórica, que sustenta esta novela policíaca intelixente, divertida e subversiva.

Adultos/as