"Casi nada que ponerte" parte dunha historia real: a de dúas persoas que creceron en pobos polvorientos e ambientes pechados, pero decidiron largarse á conquista da gran cidade. Eles, Jorge e Simón, seduciron á Buenos Aires de principios da década de 1970 e fixéronse de ouro creando un mundo de moda e luxo a base de picaresca. A súa ascensión e caída é o retrato en miniatura dun país sempre en crise, sempre vítima da fascinación que sente en por si.

Pero este libro conta tamén a historia da propia narradora, Lucía Lijtmaer, barcelonesa de apelido polaco e nada en Arxentina. Unha investigación sobre como se constrúe unha identidade a partir de fragmentos de culturas diversas e relatos diverxentes.

Ao longo destas páxinas, escritas a modo de crónica, un heteroxéneo grupo formado por modistos, comerciantes, modelos, decoradoras, actrices de serie B e clientas millonarias conversa coa autora. Diríase que, dalgún modo, reviven ou representan para ela un pasado glorioso que quizá foi ou puido ser.

Publicado por primeira vez en 2016, este libro supuxo a revelación de Lucía Lijtmaer como unha escritora singular que xa ocupa unha posición destacada entre as narradoras máis brillantes de España e América Latina.

«Lucía é unha desas voces que falan desde o lugar no que todo retumba, pero que segue escoitando os ecos do sur e mírao desde unha raíz que combina agora todos os mundos» (Luciana Peker, Infobae).

«Case nada que poñerche é o que pasou cando Lijtmaer e a súa paixón polo novo xornalismo de Tom Wolfe regresaron daquela viaxe [a Arxentina] e puxéronse a ordenar as súas notas; un libro de viaxes, unha novela biográfica, a historia dun imperio, e a dun país, nunha época, a de finais dos 70 e principios dos 80, na que nada desexaba máis que fuxir de si mesmo» (Laura Fernández, O Mundo).

«Todo un exercicio de estilo, co seu despregamento de recursos para esta vida que unha vez máis se nos presenta como un teatro» (María Angulo, O Xornal de Aragón).

«Unha das voces máis relevantes e versátiles do noso panorama cultural» (Jacobo de Arce, O Xornal de España).

«A lucidez de Lijtmaer non é ferinte nin dogmática, porque ela só recomenda observar(se) e non enganar(se)» (Paloma Bravo, Zenda).

Adultos/as